Eindelijk goed weer (18/9)
Vreemd: gisterenavond kon ik niet met de kaart betalen; bij het uitchecken blijkt het omgekeerd te zijn. Eerste ding om te doen: op naar het station om een ticket voor de nachttrein te fiksen en de BB daar achter te laten.
Het ziet er naar uit dat het schoon weer zal worden. Mijn oriëntatie in deze stad lukt beter dan in Polen: ik loop in rechte lijn terug naar het station. Het eerste dametje achter een loket maakt me duidelijk geen Engels te verstaan en wuift me bijna letterlijk naar één van de andere loketten, zonder aan te tonen welk precies. Op goed geluk dan maar. Bj de tweede heb ik wel prijs. Trein om 22u20, rond 5u30 in Bratislava. Nu nog die ruggigant weten te droppen. Het zijn geen lockers, maar een wc-madam die te gelijker tijd bagage bewaakt. Ze spreekt geen letter Engels. Ze ratelt in het Slovaaks, wenkt me mee naar een opslagruimte waar ik mijn zak achter mag laten. Vervolgens maakt ze met handen en voeten duidelijk dat dit grapje me één euro zal kosten en dat ik mijn tombolaticketje niet mag verliezen. Owkidoki, pianissimoki.
De reisgidsen voorspelden reeds een multiculturele smeltkroes en dit blijkt waar te zijn. Dit is geen unisono witte stad. Hier zit kleur in, leven ook. Dit is dan ook letterlijk een kruispunt tussen oost en west, tussen noord en zuid. Slovaken, Roma, Hongaren, Oekraïeners, Ruthenen, orthodoxen, katholieken, joden, moslims, etc. leven hier al eeuwen naast elkaar. Meteen begrijp ik ook de verbazing op Peter’s gezicht wanneer ik het over Roma had. Hij kon niet geloven dat er nog Roma bestonden die rondzwerven. Hier maken ze voluit deel uit van de gemeenschap en dienen ze niet als bedelend straatmeubilair of zondebok.
Het bijzonder mooie en gemoedelijke centrum, in feite een langgerekt plein doormidden gekliefd door de kathedraal en enkele parken, komt onder dit nazomerzonnetje helemaal tot zijn recht. Net als in Warschau valt hier de plaats van de fiets op. Geen auto’s in het centrum en ruime, duidelijk afgebakende fietspaden zorgen voor een zee van rust. In één van de parken, ligt één van de trekpleisters die men hier de ‘zingende fontein’ noemt. Het is in feite een doodgewone fontein die begeleid wordt door een setlist afgrijselijke muzakversies van evergreens en Disneyklassiekers. En je kan er écht niet naast luisteren. Na een halfuur begin het stilaan op je zenuwen te werken. Jammer, want deze kitsch vloekt in het oneindige met de rest van dit authentieke centrum. De kathedraal ligt op het hoogste punt van de stad. Als je in beide richtingen straatafwaarts kijkt, zie je een fraai aangelegde laan met op de achtergrond reeds het gebergte. Peter had gelijk: deze stad is een stop zeker waard.
De Disneyfontein begint nu echt op mijn zenuwen te werken.
Het klein stationnetje waar ik gisteren vertrok in de bergen, bracht me trouwens op een idee. Dat plekje was zo mogelijk vele malen onooglijker dan welk Belgisch gehucht ook. Beste NMBS: in plaats van stations te sluiten en dienstverlening terug te schroeven, kunnen deze niet omgevormd worden door een soortement krantkiosk annex koffiebars waar men ook treintickets en -informatie kan bekomen? Als het onder de bomen in Oost-Europa kan, waarom da niet in pakweg Eeklo? Zo blijft de dienstverlening gegarandeerd en wordt het voor jullie in plaats van verlieslatend nog eens winstgevend.
Wat is dat met die Oostblokkers die rondzeulen met gigantische dozen wasproduct? In het station van Warschau kwam ik er zo al enkelen tegen en hier opnieuw.
Ik ben blij dat ik op de nachttrein naar Bratislava ben geraakt. De laatste uren in het station waren nogal ongemakkelijk met nogal wat ongure types aanwezig.
