Zelfs in een hamburgerkraam weerklinkt Amy. Ik, beneveld van één of andere nahetwerkendrinken, weet niet meer waar ik het heb. Ik had de hele tocht naar de statie te voet afgelegd, vergetende dat ik even goed mijn fiets had kunnen gebruiken. Vergeten, met als gevolg dat ik mijn trein mis. En ik moet pissen, maar heb geen kleingeld bij me. Naar de bankautomaat dan maar, waar ik twintig euro afhaal om een hamburger te kopen en met het wisselgeld de pismadam te betalen. Een zeldzaam rationeel moment om aan een basisbehoefte te voldoen.
Maar Amy sloeg me dus even terug in een wanhopige roes. Verdwaasd stond ik naar het krakkemikkig draagbaar radiootje te staren. Dan luidt de vraag: “Hebde gij kinderen?” Dan pas valt het me op dat Zwarte Piet in het hamburgerkraam staat. Zwarte Piet is een verklede vrouw – dat kon ik zien aan de roze accenten in haar pietenkostuum – wiens linkeroog naar Spanje kijkt en haar andere richting Turkije loenst. “Alsekik bij u langs de schoorsteen binnen kom, hoe geraak ik weer buiten?” Ik antwoord dat de sleutel steeds op de deur zit en ze dus gewoon langs de voordeur naar buiten kan. Waarop Zwarte Roze Piet onverstoorbaar verder gaat en zegt dat zij nogal vreemde vragen krijgt: “Kruipt gij met uw zeil in de schouw naar beneden? Banee, want dan kan mijn boot niet meer varen.” of “Waar zit uwen baas? Ja, die is al die brieven aan het lezen.” En. Dat. Op. Repeat.
Ik spurtel, wat zoveel betekent als ‘met de nodige spoed wandelen’, naar de pismadam – die een meneer is, verwarrend allemaal – die me vreemd aankijkt met mijn pisvraag en mijn hamburger in de hand. Ik ga aan een pissijn staan en klem het ding tussen mijn tanden zodat ik dat andere ding kan vasthouden. Komt er iemand naast me staan die het vreemde zicht met ontzag aanschouwt. Hij denkt: veel gekker moet het niet worden. Ik denk: gij hebt geen Zwarte Roze Piet in een hamburgerkraam gezien en doe een reddingsmanoeuvre om te voorkomen dat het broodje in het dampende vocht belandt.