Ik was deze ochtend dan toch – tegen beter weten in – vertrokken. M’n knie deed al vanaf de eerste minuut veel pijn en er stonden toch alweer meer dan 20 km op het programma. Maar ik moest en zou dit afmaken.
Ik heb het me niet beklaagd. De route was anders dan de Voorgaande. Uit Müllerthal via een dal een beek volgen richting Beaufort en vandaar in veelal open landschappen richting Larochette. Gaandeweg milderde de pijn. Het pad vroeg ook niet zo veel. Lange, gezamelijke klimmen, grote stukken zo goed als valk en maar af en toe een steile afdaling. Ik was kort na de middag al waar ik moest zijn: zou ik doorgaan? Neen, op deze laatste dag zal het ook niet aankomen. Onderweg stonden kerselaars langs de paden. De kersen glommen in de zon, maar ik bleef er veiligheidshalve toch vanaf.
’s middag at ik de bulgur met spliterwten van gisterenavond. Best ok, maar de kruiden smaken niet door en er mankeert toch echt wel bouillon. Ik merk ook dat ik niet zo veel eten nodig heb. Met een mueslireep, een Snickers en de couscous of bulgur kom ik de dag wel door.
Altijd vreemd hoe je via een wandelpad een stad komt binnenvallen. Je weet dat het nog amper 2 km is, maar blijft maar meters maken in een bos. Geen teken van huizen, wegen, mensen, … En plots sta je middenin de stad. Met het oude kasteel dat over het dal neerkijkt is dit est een mooie plek. Ik las ergens dat er hier zelfs meer Portugezen wonen dan Luxemburgers. Ik heb trouwens gezien dat de bloem waar ik eerder ver sprak (Akelei) niet degen is die ik gespot heb: dat was het prachtklokje.
SOS Piet
Wat hebben we geleerd? 1- Ik moet leren doorzetten. Het wordt alleen maar beter. Meestal toch. 2- Meer Spidifen meenemen en iets van vette zalf om opengescheurde wondjes te laten helen. Ook een grotere voorraad blarenpleisters. 3- De Falkekousen zijn top en belangrijk. 4- Nagaan of stokken en schoenen ander strikken invloed heeft op fysieke ongemakken (knieën, blaren). 5- Er kan nog minder in de rugzak: de volgende keer zelfs de kleinste proberen? 6- Ik heb een andere (grotere) slaapzak nodig.
John de reisbegeleider, een campingverhaal
Het is twee uur wanneer ik de deur van de receptie open wil duwen maar op een slot bots. De onthaalmedewerker komt snel de deur openmaken en wijst me een plek toe. Okidoki: tentje opzetten en chillen maar. Het is immers prachtig weer. Maar mijn plek is bezet door een kolonie noorderburen. Ik vraag of ze toevallig vertrekken en John, een reisbegeleider avan ANWB, zegt me dat deze hele straat aan hen is toegewezen. MAar dat het wel wat gedoe was geweest want het is hier ‘nogal chaos’. Hij gaat wel even met me mee om zaken op orde te stellen. John voert namens mij het woord bij het meisje aan het onthaal. John vraagt of hij Nederlands kan spreken. Dat kan niet. John is reisbegeleider bij een grote organisatie en spreekt enkel Nederlands en Engels met haar op. John zegt dat ik een andere plek moet krijen wil en passant ook nog iets anders regelen. Hij gebiedt een hele reeks transfers van plekken om allerlei redenen die kant noch wal raken. Het meisje dacht dat ik deel uitmaakte van John’s groep, maar John begreep het niet. Ze moest extra infrmatie vragen aan haar baas, die Duits met een zwaar Nederlands accent sprak. Ik gok dat de cheffin al kennis heeft gemaakt met John en het daarbij wou laten. John vertrekt. Ik zet de situatie in het Duits recht. Ze vraagt of ik een rustige plek wil? Ik zeg: eender welke lek, maakt niet uit. Ze geeft me een rustige plek, ver weg van de Nederlandsers en knipoogt.
1 juni 2022
Larochette – Müllerthal
18 km – 470 hm – 5 uur
Camping hu Birkelt Village