De ondoorgrondelijke wegen van het geheugen. Zonder enige aanleiding schiet een beeld in mijn hoofd. Dat beeld is verrassend gedetailleerd: een steenweg die lichtjes daalt, een stralende zon, een moeder en een kind. Op weg naar huis, vermoed ik.
Ik liep aan moeders hand met een brikje Fanta, dat ik vermoedelijk eerlijk verkregen had door niet te wenen en rustig te blijven. Het brikje hield ik – zoals het hoort – aan de twee uitgevouwen oortjes vast. Focus op dat doosje sap, niet op de weg of op moeders orders. Als ik het mij goed herinner, stond er toentertijd een afbeelding van Donalduuk* op. Misschien dat het daarom mijn lievelingsfruitsap was; niemand had me toen klaarblijkelijk het verschil tussen fruitsap en limonade uitgelegd.
* Donald Duck