Toen we ons huis een paar jaar geleden kochten, hoorde daar achterin de tuin ook een zestal appelaars bij. Ze waren oud en duidelijk mismeesterd bij het snoeien. Al snel bleek dat één van de bomen vrij levenloos was, waardoor we die weg deden. Met de stukken hout maakte ik ‘insectenappartementen’ die ik in de resterende appelbomen plaatste. Het eerste jaar genoten we vooral van de heerlijke appelbloesems in het voorjaar. De weinige appels die eraan kwamen, zijn we veel te laat beginnen oogsten zodat ze vooral voedsel voor insecten en bodem geworden zijn.
Een diepvriezer vol appelmoes
In het najaar waagde ik me bij drie bomen aan een verjongingssnoei maar ondanks diverse cursussen en boeken, heb ik de juiste techniek absoluut niet in de vingers. Het resulteerde alvast in ontzettend veel bloesem het volgende voorjaar, meer en mooiere appels. Helaas opnieuw te laat om te plukken, waardoor we – op een paar potten appelmoes na – de oogst opnieuw aan moeder natuur terugschonken.
Dit jaar doet vooral één boom het ontzettend goed. Grote, blozende appels. En veel. Aan de andere bomen hangen er minder en zien ze er anders uit; het lijkt een ander ras. Deze keer ben ik er tijdig bij om alles te plukken en haal er kilo’s af. Maar wat doe je er mee? Ik kan toch geen diepvriezer vol appelmoes bewaren?
Ik herinnerde me dat ik in een impuls in een tuincentrum ooit eens een boek over huisbrouwels met ingrediënten uit de tuin had aangeschaft. Na even in de boekenkast te snuisteren, vond ik het terug: ‘Brouw het zelf’. Daarin staat uitvoerig beschreven hoe het aan te pakken en dat valt op het eerste zicht mee. Door wat bierbrouwsels die ik reeds geprobeerd heb, had ik al een groot deel van het materiaal in huis. Het proces is vrij eenvoudig: appels tot sap persen en in principe kan je het gewoon laten staan en de lokale gisten hun werk laten doen. Ik besluit om het toch wat meer te sturen en er zelf gist aan toe te voegen: door het z’n gangetje te laten gaan, weet je niet welke gisten actief worden en tot welk resultaat kan leiden. Gezien de lange gist- en rijptijd, zou dit zonde van de tijd en de appels zijn. Je wil de pompompom immers graag inruilen voor een nomnomnom.
Boeren- en bramencider
We proberen twee versies waarvoor in het boek een recept staat. De ‘gewone’ boerencider en een bramencider; weten we eindelijk ook gedaan aan de overdaad aan bramen uit de bessenpergola. Om cider te maken, kan je specifiek ciderappels gebruiken maar ook een combinatie van moes- en handappels werkt perfect. Dat laatste leidt blijkbaar tot een ‘oostelijke’ of Duitse stijl.
Ik heb zo’n 24 kg appels nodig: geen probleem! Even goed afspoelen en de rotte exemplaren verwijderen. Voor het persen gebruik ik onze slowjuicer; de pulp pers ik nog eens extra uit in een neteldoek. Ze gaan een gistingsfles in samen met de gist en helaas twee additieven: sulfiet en pecto-enzymen. Het eerste doodt de ongewenste gistsoorten die een vieze bijsmaak kunnen geven en bevoordeelt de gist van jouw keuze met een voorsprong. De pecto-enzymen voorkomen een overschot aan pectine, dat kan leiden tot een waas. Ik gebruik zo’n zaken liever niet, maar nog eens: ik wil op veilig spelen. Het is de eerste maal dat we dit proberen en het zou zonde zijn om 24 kg appels na een jaar in de weg te staan te moeten weggooien.
En nu … wachten
Het gisten zou minstens 2 tot zelfs 6 maanden in beslag nemen en nadien moeten ze nog eens 4 maanden rijpen. Laat ons gemakkelijk rekenen en zeggen dat we pas binnen 12 maanden van ons werkje kunnen proeven. In tussentijd moet er niet al te veel gebeuren, behalve het goedje af en toe in de gaten te houden. Eens de gisting stilvalt, moet de cider in een andere gistingsfles overgeheveld worden (zonder bezinksel) en opnieuw wachten. Als de vergisting compleet is, kan je bottelen.
Ik vind dit best wel spannend en het stelt mijn geduld op de proef. Er zullen maandenlang twee gistingflessen voornameliijk in de weg staan en pas over een jaar zullen we weten of we van onze oogst kunnen genieten in de vorm van een homemade cider.
Wordt vervolgd …