Maandagavond, iets na zessen. Blue Monday heeft zich van z’n druilerigste kant laten zien. Het beetje zon van gisteren moest meteen gecompenseerd worden met grijze wolken, wind en bakken water. Een zachte stem op de radio meldt verstomd een pas binnen gelopen bericht: Dolores O’Riordan zou overleden zijn.
Dolores wie? De enige die ik gekend heb met die naam betrof een clandestien kunstenaarscafeetje waar je pintjes kon drinken en fijne muziek kon leren kennen. Neen, het was Dolores van The Cranberries, wiens cd Everybody else is doing it, so why can’t we? een van de spaarzame muzikale educaties van de senior was. Die vreemde gitzwarte plaat vol langharig somber kijkend tuig; cherchez la femme.
Maar m’n gedachten dwaalden af naar één van de laatste jaren van de lagere school. We hadden een stagiaire te gast die een uitstap naar Vlaandrens Velden voorbereidde. Die dag, in mijn herinnering even somber als vandaag, zaten we in het dialokaal naar de gruwel van veertienachttien te kijken, begeleid door het onvermijdelijke Zombie van diezelfde Cranberries. Dat. Hakte. Erin.
Zo hard, dat dat twintig jaar na dato nog steeds m’n voornaamste connotatie met Zombie is.
En om die herinnering te fêteren, weerklinkt het nummer op vollen dees uit de autospeakers.
Gewoon: omdat dat moet kunnen. Af en toe dan toch.