Afgelopen weekend was het weer zo ver: vanuit alle uithoeken van Europa kwamen verscheidene andersgebekte vogels aanvliegen voor het showcasefestival Glimps. Een hoogmis voor muzikale veelvraten.
Als je op het aantal bezoekers afgaat, blijkt de deelgroep muzikale veelvraten er niet kleiner op geworden. En laat dat nu meteen een aantal pijnpunten van deze organisatie met verschillende kleinere locaties blootleggen. Vooral op vrijdagavond trokken wachtrijen serieuze strepen in de planning. Opener in de Handelsbeurs Dans Dans was al meteen volzet en ook Oum Shatt, Robbing Millions en Mozes & the Firstborn konden we niet afvinken op ons lijstje ‘gezien’.
Ondanks het bordje ‘volzet’, hebben we toch nog een behoorlijk stuk van de set van Dans Dans (****) kunnen meepikken. Ambiance verzekerd met deze uitstekende festivalband. Al vanaf minuut één zachtjes mee staan wiegen? Dit beloofde een mooie avond te worden. Maar I-Wolf (**) in de Vooruit bracht ons meteen met de voetjes op de grond. Oostenrijkse dj mét band, het is te zeggen: twee zangeressen, een drummer en een harpist. Ondanks deze bijzondere bezetting, zagen wij een saaie vertoning met zangeressen die er af en toe wel eens serieus naast durfden te zingen en een lokale Regi die kromgebogen over zijn knopjes staat te hengsten. Juist, bij zo’n showcasefestival kunnen optredens soms keihard tegenvallen.
Tussen de gemiste sets van Robbing Millions, Oum Shatt en Mozes & the Firstborn door, zagen we nog een passage van Jozef Dumoulin Trio (*) waar we geen jota van begrepen. Jazz van de meest chaotische soort met elektronisch gebliep in een veel te rumoerige Charlatan. Dan kon het derde jazzoptreden van de avond ons meer bekoren. Het Franse Sidony Box (***) bleek een ideale afsluiter in de zachte zeteltjes van de StudioSkoop.
Zaterdagavond zetten we in met STUFF.(****), een zoveelste transformatie van Lander Gyselinck. Een uiterst dansbare mix van electro, jazz en old school rapritmes. Squarepusher, maar beter. Wat John Lennon McCullagh (***) ten berde bracht, viel best wel te pruimen, maar de vraag is of de wereld zit te wachten op een zoveelste – zelfverklaarde – reïncarnatie van Bob Dylan. De Grrrrrrrrroningerrrrs van traumahelikopter (***) beloofden een halfuurtje rock ’n roll. Nummers van hooguit twee minuten, blikjes bier vlogen door de lucht en sommigen maakten schuchtere pogingen tot moshpits. Ondanks de korte set, duurde hij echter toch de helft te lang. Met een floor-snare-crash-drum beperk je je drummer in zijn mogelijkheden. Na een kwartier boemtsjakboemtsjak nummers en reutelende gitaren (géén bas), had je het wel gehad. Jammer.
In het naar beneden gaan nog een aantal vlagen van Velojet (**) meegepikt, maar de dromerige indiepop van deze Oostenrijkers kon ons niet meteen bekoren. Op naar één van de headliners van het festival: VV Brown (**) in de Handelsbeurs. Donkere elektrosynths en bezwerende danspasjes waren aanwezig. Brown had vooral oog voor de poses en de camera’s van de fotografen. Veel image, maar stopt het dan ook. Dat het bij momenten voor geen meter live was, helpt daar niet echt bij. Afsluiten deden wij met Broke (****) in de Charlatan. Deze Denen kwamen warm ingeduffeld het podium op, maar creëerden al gauw een broeierig klimaat dat ettelijke stukken textiel het leven kostte. Op gevaren van als slechte Vlaming gecatalogeerd te worden: Compact Disk Dummies, maar beter.