37 km
September 2015
De eerste stappen langs de GR57 beloofden meteen een flinke uitdaging: het is de eerste keer dat een flink uit de kluiten gewassen dochter van net een jaar meegedragen diende te worden. Om het allemaal wat organiseerbaar te maken, verbleven we in een chalet dichtbij het stuwmeer van Nisramont (ergens middenin het stuk van de GR57 dat we wilden afleggen).
La Roche – Nadrin
Voor de eerste etappe – van La Roche naar Nadrin – namen ’s ochtends vroeg de bus vanuit Nadrin naar La Roche. Een volgepropte schoolbus die zich over de Ardense wegen slingerde; gelukkig was dochterlief te nieuwsgierig om van zich te laten horen. Aangekomen in La Roche pikten we de GR57 op ter hoogte van de Place du Bronze. Omdat ik niet tijdig meer aan de officiële gids kon geraken, schaften we ons nog snel een wandelkaart van de streek aan om de oriëntatie niet te verliezen. Eigenlijk was ook dat overbodig: het volledige traject valt gemakkelijk te volgen aan de hand van de rood-witte markeringen.
Het pad klimt steil weg van La Roche langs een asfaltbaan die uiteindelijk in een zandweg uitmondt. Het pad leidt ons naar Cresse du Corbeau, wat ons een prachtig uitzicht geeft over het dal waarin La Roche gelegen is. Vanaf hier volgt een boomloos, vrijwel vlak stuk. Leonie amuseerde zich kostelijk en had het te druk met om zich heen te kijken. Zelfs het verversen van de luier op het bospad werd een plezier met al die wapperende bomen boven haar hoofd. Na een dik uur stappen maken we de steile afdaling naar Maboge, waar we de Ourthe via een brugje oversteken. Wat volgt is een stukje langs de N860 waar we aandachtig zijn voor het voorbijzoevende verkeer: de vele bochten en het gebrek aan een fiets-, voet- of gewoon pad zorgen voor een niet altijd even veilig gevoel.
Wanneer we opnieuw via een bospad de geborgenheid van het woud opzoeken, beginnen we uit te kijken naar een geschikte plaats even halt te houden om de innerlijke mens aan te sterken. De kleine hield het erg rustig, waardoor we konden wachten totdat we een feeëriek plaatsje langs het water vonden. Toen we onze tocht na een halfuur verder zetten, bleek dat we op 100m van Prés de Balthazar gestopt waren. Deze gekende visplaats was voorzien van een zeldzaam stuk gras én van picknicktafels. Dommage.
Wat volgde was een stevige klim naar Le Cheslé: op deze heuvelrug bevinden zicht de restanten van een vroeger Keltisch fort. We namen de tijd om de bouwsels te bekijken en te genieten van een – alweer – weergaloos uitzicht op de Ourthevallei. Tijdens de afdaling van Le Cheslé, die bij momenten echt gevaarlijk was, zagen we dat Leonie alsnog zachtjes was ingedommeld in de rugzak. Vanaf nu loopt volgt het pad quasi de oever van de Ourthe. We besloten voor Le Hérou het pad te verlaten en terug naar de auto te stappen die daar aan het begin van de weg geparkeerd stond.
Nadrin-Houffalize
Na een rustdag besloten we het tweede gedeelte van ons traject op te splitsen. Ik zou het stuk vanaf Le Hérou tot aan het dorpje Engreux alleen afleggen. Vrouw en kind zouden daar aansluiten om het laatste stuk naar Houffalize (zo’n tiental kilometer) samen af te leggen. Ik vertrek al vroeg op de dag op de plek waar we gisteren het pad verlaten hadden. Vandaag staat er een nazomerzonnetje dat een prachtige gloed over de vallei laat vallen. Na Le Hérou daalt het pad al snel richting oever. Na een halfuurtje passeer ik de chalet waar vrouw en dochter ongetwijfeld nog liggen te luiwammesen. Net op dat punt vlucht het pad weg van de oever richting Ollomont.
Na een stuk tussen weilanden op de heuvelrug duik ik al snel weer richting het water, recht naar de barrage van Nisramont. Hier volgt het pad een stuk van de wandeling rond het meer, een wandeling waaraan velen zich mispakken. Na een eindeloze afwisseling van kleine klimmetjes en korte afdalingen steek ik de Ourthe over en ga kort daarna via verharde weg richting Engreux.
Bij het uitlopen van Engreux raken we even het pad kwijt. Wij waren de weg richting Houffalize blijven volgen, terwijl de niet zo duidelijke signalisatie ons richting een mountbaikepad had moeten dirigeren. Veel erg had dit niet: het pad kwam uiteindelijk toch gewoon weer op diezelfde weg uit. Het was intussen echt warm geworden en het landschap was nu eerder glooiiend. Dat zorgde ervoor dat we veel sneller dan verwacht vooruit gingen. Voor we het wisten hoorden we het geruis van de autostrade E25 boven ons hoofd: Houffalize kon nu echt niet ver meer zijn.
Even later kwamen we in Houffalize aan. Veel te vroeg voor onze lift terug naar Engreux (waar onze auto geparkeerd stond). Doordat het openbaar vervoer een ramp is en je je blauw betaald aan een taxi die helemaal vanuit Gouvy moet komen, waren we daags eerder op de toeristische dienst gaan informeren naar een oplossing. De vriendelijke dame bezorgde ons het nummer van een Houffalizien die ons voor 15 euro de volgende dag terug zou brengen naar Engreux. Alleen waren we drie uur voor onze afspraak gearriveerd, wat ons – nu ja – dwong op zoek te gaan naar een terrasje in de zon om aldaar een Orvalleke te nuttigen. Er bestaan slechtere manieren om de tijd te doden.