De zomer wordt zachtjesaan wakker, dat merk je aan de ochtendlijke afkoelingen die steeds korter en minder intens worden. Je schuift langs zoet ruikende kanalen, ontluikende tarwevelden en netjes aangelegde bloembakken. De zon schijnt op je bol en je zuigt de omgeving in je longen.
Het kan aan mij liggen, maar op de fiets ruik je meer. Bovendien ruikt zowat alles lekker: die tarwevelden, de grasbermen, bloesems en bloemen, ja zelfs een berende boer vind ik heer-lijk ruiken. Maar ik wil graag wat dieper in gaan op één specifieke geur en ik doe m’n best hem zo accuraat mogelijk te omschrijven.
Beeld je in: het is kort voor de zomer waar de ochtenden nog koel zijn en de temperatuur door een wolkenloze hemel snel stijgt, je fietst langs een kanaal, het is na de middag, windstil en het heeft de laatste dagen niet meer geregend. De geur die je dan opsnuift, dáár wil ik het over hebben.
Ik vermoed dat het gezien de specifieke context iets te maken heeft met het water dat verdampt. Vergelijkbaar met die andere favoriete geur van me: een fikse regenbui die op een uitgedroogde grond kletst. Sinds dit stuk van Ann De Craemer in De Morgen, weet ik dat er hiervoor een specifieke term bestaat: petrichor, van het Griekse petra (steen) en ichor (bloed van de goden).
Wist je trouwens dat je water an sich niet kan ruiken? Onze hersenen filteren deze geur weg omdat het omdat het voor te veel achtergrondruis zou ruiken. Als we het dus ruiken, is dat het gevolg van toevoegingen bij of reacties met dat water. Zo is bij petrichor de verbinding geosmine de oorzaak van de geur. Wellicht is het bij deze zoetwatergeur (laten we hem gewoon hydrochor noemen, ja) iets gelijkaardigs. Verteringsgassen van algen of bacteriën, een reactie op een plots opwarmende bovenlaag met een veel koelere onderlaag: ik weet het niet, dat moet een fysicus eens uitzoeken.
Wie herkent deze geur nog en vind hem reuze-aangenaam? Weet iemand hoe deze geur tot stand komt? Of heeft er iemand een betere naamgeving dan hydrochor? Laat het me gerust weten!