“Ik ben nu op pensioen maar werkte vroeger bij de politie,” was de eerste zin die ik van haar opving toen ik mee aan tafel schoof. Aan koop van de tafel zat een vrouw met grijzende krulharen een uiteenzetting te geven over de staat van het land. Met een vaag Denders accent vertelt ze uitvoerig over haar avonturen bij de politie.
“Werk dat wij hadden met die transmigranten: er was geen beginnen aan. Letterlijk, want er werd niks mee gedaan. Als wij ze opgepakt hadden, konden er twee dingen mee gebeuren. Ofwel kregen ze een papierke met daarop het bevel het land te verlaten en lieten we ze vrij. Ofwel werden ze d’office vrijgelaten na 40 uur.” Ze brengt haar verhaal erg rustig, neemt de tijd om elk woord netjes te laten landen en trekt aan haar sigaret op de plekken waar een punt achter een zin hoort.
“Maar weet je wat wijlie dan deden,” vroeg ze retorisch aan haar drie toehoorders. “Wij pakten ze niet meer op, ah neen: dan moesten we een hele hoop papieren invullen om ze uiteindelijk toch weer vrijgelaten te zien. Wij staken ze in de combi en we reden dan naar een plekje bij het rangeerstation aan de Dampoort. Daar deden we hun schoenen uit, haalden we de SIM-kaarten uit hun telefoons zodat ze niemand meer konden bellen. In de winter namen we hun schoenen niet af. Dan staken we die een minuutje onder water vooraleer ze ze terug mochten aandoen.”
Ze zegt het rustig. Ze doet er weinig triomfantelijk over wat me doet vermoeden dat de vrouw voor me de waarheid spreekt. Het is een anekdote van een politiepatrouille de gefrustreerd vecht tegen opgelegde taken en de quasi-onmogelijkheid om die af te werken.
Maar.
Hoe kan je een job waarbij je met mensen werkt zo rationaliseren tot taken en work-arounds? Wat gaat er in hemelsnaam – niet – in je om wanneer je beslist om iemand zonder schoeisel op een verlaten stationsdomein te droppen? Welke vezel in je lijf denkt daarbij in de winter ‘laat ons nog een stapje verder gaan en hun schoenen nat maken’?
Heeft iemand een antwoord?