Een grauwe dinsdagavond in oktober. Dat deert menig voetbalsupporter niet om af te zakken naar een inderhaast opgetrokken supportersdorp aan de voet van het Atomium. Dinsdag betekent weekdag: sommigen zullen verlof genomen hebben, anderen hebben zich als van nen haze gepoept naar Brussel gerept. Allemaal voor een stelletje balkunstenaars waarover we tien jaar lang met de nodige schroom en schand gesproken hebben.
De veldbelichting reflecteert een gloed aan rode shirtjes. Een vol huis. Allen hunkerend naar één doel: Brasil. Allen meer dan Hollands overtuigd van de kwaliteiten van “onze jongens”. Dat we die Schotten wel een pak slaag gingen geven onderweg naar de wereldtitel in 2014. Een onoverwinnelijk wij-gevoel. Dat drie dagen eerder een separatistische partij op een duidelijke manier verkiezingen gewonnen heeft, is slechts bijzaak. Dat van die 40 000 toeschouwers minstens een paar duizend op diezelfde partij stemden, is nog meer bijzaak. Surrealisme. Deel willen zijn van het winnende team, daar draait het om. Opportunisme.
Bij de KBVB hebben ze marketing en social media ontdekt. Door een klein aangestookt relletje omtrent het al dan niet zingen van het volkslied, werd ieder zitje in het Koning Boudewijnstadion voorzien van de tekst van de nationale hymne, in drie talen nog wel. Daar waar de Belg normaliter niet happig is op vlaggengezwaai en chauvinistisch gezwets, namen we het pamflet gretig aan en weerklonk een kakafonie van de drie landstalen. Het is allemaal marketing, meneer.
Onze kast ligt vol met petjes en naargelang het ons uitkomt zetten we een ander op. We staan als een volleerde Fransoos het Belgisch volkslied mee te brullen, maar hebben de avond voordien “Vlaanderen Boven” zitten bepleiten op café. We vinden milieu belangrijk, totdat we zelf iets moeten doen. We worden liever niet in het Frans of- nog erger – in gebroken Nederlands aangesproken, maar chatten er lustig in het Engels op los. We zijn tegen die ouderwetse vakbonden, behalve als ze ons van pas komen. Redeneren ad hoc.
Of hoe we uit al die gebaren, vooral niet te veel grote conclusies moeten trekken. We doen gewoon wat ons op dat moment het beste uitkomt en dat is het enige wat we daarmee willen zeggen.