Vandaag staan er heel wat spleten op het programma: van grote brede doorgangen tot nauwe pikdonkere grotten waar ik maar nét in pas. Ik heb een aantal keer de rugzk moeten uitdoen om een passage te kunnen doorkomen.
De benen en de knieën voelen slechter aan dan gisteren. Ik vrees dat het iets is wat niet erg voorbij zal zijn. De pijn is echt al heel snel niet meer te harden, dus neem ik een pijnstiller. Ik wil voor één keer iets afmaken en zal er alles aan doen om morgen te starten. Als dit niet lukt, dan heeft Corsica een tweede keer proberen ook geen zin. Al begint het me stilaan te dagen dat ik de ambities daar sowieso een beetje terug schroef.
Dit traject is wel veruit het mooiste tot dusver. Je passeert heel wat plekken die je herkent van op foto’s en het is zeer afwisselend: lange brug hier, rotsdoorgang daar en nog een watervalletje tussendoor. In en rond Müllerthal zie je nog veel sporen van de regenval van 2021: een weg is volledig afgesloten, de alternatieve weg is deels weggespoeld, er is een voetgangersbrugje langs het pad weggevaagd en de camping is gesloten. Hierdoor waren er een paar omleidingen en die waren niet altijd even voortreffelijke aangeduid. Maar we zijn er geraakt, dat is het voornaamste.
Ruhig de pijltjes volgen
Overigens een zeer voortreffelijke signalisatie op het pad. Heel frequent kom je het M-icoontje tegen en op elke kruising zie je een paal met daarop de verschillende richtingen en afstanden. Enige nadeel: als je zo frequent pijltjes voorziet, begin je in paniek te schieten wanner het opeens al een kwartier gelen is dat je er één zag.
Opnieuw een hondenervaring gehad. Ze waren bezig he beest een andere, langere, leiband aan te doen, maar intussen was het beest los. “Bitte ruhig vorbei gehen,” zei ze. Ja natuurlijk, maar in plaats van mij te vragen rustig voorbij te gaan, kan je het beest ook gewon vasthouden hé.
Fijne vaststelling: met de conditie lijk het beter dan verwacht. Ik kan de kilometers aan, zit niet in met wat hoogtemeters meer of minder en voel ’n rugzak zelfs bijna niet. Minder fijne vaststelling: m’n lichaam wil niet helemaal mee. Nooit eerder last gehad van de knieën en nu loop ik quasi al mankend. Ik ga harder bergop dan bergaf momenteel.
De beukentenen vormen treden onder mijn benen: opvallend hoeveel beukenbossen hier zijn. En de eenzame bloemen. Opeens, als je het niet verwacht onder een beukenkruin met niks anders om zich: een eenzame akelei of digitalis. Mensen houden hier wel van bloemen: de terrassen en vensterbanken staan er bol van. Ook de publieke bakken zijn mooi opgevuld. Net als de bermen: prima beheerd in functie van zowel biodiversiteit als verkeersveiligheid. En overal, wat toch ook niet evident is met vaak afgelegen dorpen en wegen. En dat terwijl de gemeente (zelfs na recente fusies hoop en al 3.000 inwoners tellen. Kunnen we nog wat van leren.
Dorstig weer
Het was vandaag overigens een erg mooie dag, zo mooi dat ik me weer heb laten vangen en te weinig water gedronken heb. Ik wist dat ik eigenlijk gisterenavond al had moeten bijdrinken, maar wou nachtelijk wateren vermijden en deed het niet. Resultaat: extra stramme spieren ’s ochtends. Dat water wordt in Corsica ook de grote uitdaging. Dat en de hitte. Op dat laatste kan ik hier niet trainen. Niet alleen omwille van de gematigde temperaturen , ook omdat ik grotendeels in de veilige schaduw van het bos loop. Al lukt het me voorlopig wel goed om elke dag tijdig te vertrekken en voor de grote hitte om 14.00 uur aan te komen. Al begint de grote hitte op Corsica voor mij al om 10.00 uur …
30 mei 2022
Echternacht – Hersberg
21,5 km – 610 hm – 7,5 uur
Camping La Pinède