Botanique, Brussel
Soms laat ik mij verleiden om op goed geluk een concertje mee te pikken. Ik kan het dan wel niet nalaten mijn nieuwsgierigheid de bovenhand te laten nemen en zo de verrassing een beetje weg te nemen. Dat Oh Land draait rond een uitgeweken Deense uit Brooklyn, dat het kind al een cd of drie had uitgebracht en dat er twee voorprogramma’s zijn. Tot zo ver mijn huiswerk.
Twee voorprogramma’s zei de affiche, al was dat nogal afhankelijk van hoe je het bekeek. Nummer 1, ene Owen Evan, was tevens de gitarist van de hoofdact. Liedjes over gebroken harten en tienerbesognes. Schattig, dat wel, maar verre van beklijvend. Achteraf gezien ook veruit het meest ‘meisjesachtige’ van de avond.
Dan was Rosie Blair, frontvrouw van Ballet School een minder tembaar beest. Al zal haar middelengebruik ook wel een invloed hebben op haar tembaar gehalte. Denk Debbie Harry op een eightiesband met prominent synthesizergeweld. Maar wat een oerstem. Jammer van de gitarist die bijzonder veel moeite deed voor bijzonder weinig geluid en het hoog weg-van-de-wereld-gehalte van de groep. Desalniettemin: om in de gaten te houden.
Dan was het tijd voor de derde – sorry Owen – vrouw van de avond: Nanna Øland Fabricius. Zo Scandinavisch als maar kan zijn: niet lelijk, blond, groot en met een eeuwige glimlach. Helaas zou doorheen de set blijken dat er ondertussen een stevige portie New York aan haar is blijven kleven. Op zich viel er niet zo veel aan op te merken: goede frontvrouw, goede songs en een goede band. Opnieuw: wat een oerstem. Alleen weet Oh Land nog niet helemaal welke richting ze uit willen. Meisjesslaapkamerballades werden afgewisseld met Cocorosie-achtige stekelpop en een Nelly Furtado-achtige uitstap naar iets wat naar r&b neigt. Durf kiezen, mevrouw Fabricius. En als we jou mogen helpen, ga dan maar gerust voor de stekelpop. Alsjeblieft, graag gedaan.