Met de trein, het is een beetje reizen. Het hoeft niet ver te zijn, het hoeft niet lang te zijn. Voor een retourtje naar je roots, krijg je gegarandeerd een driegangenmenu gepresenteerd. Beginnen doen we met een grappig schouwspel gedrapeerd op een bedje van op de zenuwen werkende medereizeigers. De hoofdschotel wordt u warm opgediend met een pureetje van afkeurend gemijmer, een saignant gebakken steak nostalgie, afgewerkt met een espuma van jeugdherinneringen. Eindigen doen we met een crème van levenslessen en hoopvolle vooruitzichten.
Ik zit meer in mijn boek te bladeren dan te lezen wanneer het voorgerecht opgediend wordt. Een groepje jongelui – ik schat ze rond de 20 – stapt vergezeld van een zak decibels en een koffer alcohollucht in een vergeten gat op de trein. Luidkeels laten ze hun rit valideren door de conductrice, de vrouw constant aansprekend met Boy George. Denk hierbij de noodzakelijke dubbele tongval en in overvloed aanwezige speekselspetters. Toegegeven, deze Boy George in NMBS-kostuum lijkt inderdaad hard op de echte. Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken en ben blij dat Boy George haar moeilijk publiek zo goed weet te bespelen. De animo die de voorvrouw van de cultuurclub bij haar fans teweegbrengt, resulteert in het opentrekken van de zak met decibels. Plots werden blikjes bier verhandeld tegen het tonen van tetten. Om dan over te schakelen over wie wiens tetten had gezien, gevoeld misschien. Het oude katholieke vrouwtje tegenover me die eerder amper durfde vragen waar deze trein naartoe reed, kroop uit schaamte bijna volledig in haar veel te grote grijze jas. Tetten, tetten, tetten. Stilte kan sexy zijn.
De trein stopt in het volgende gat. Een resem scholieren stroomt het perron op. Wat zijn ze met veel, is mijn eerste gedachte. Druk tegen elkaar lopend, de ogen gericht op het hypermoderne mobieltje in de handen. Zouden ze met hun vriendje die naast hen loopt aan het communiceren zijn? De jongens lijken kindmannen en de meisjes babyvrouwtjes. Het spelletje dat imago heet, heeft z’n weg naar deze doelgroep duidelijk gevonden. Ik kan beginnen betogen dat het er tien jaar eerder anders aan toe ging, beter. Ik kan beginnen tobben over waarden- en normenverlies. Ik probeer me er tegen te verzetten. Stilte kan slim zijn.
Een jong koppeltje duwt een kinderwagen de trein op. Eens een juiste wagon uitgekozen gaat het nieuwe keizertje meteen op ontdekkingstocht. Alle onderdanen moeten het gekrijs van het vijfjarig knulletje aanhoren. Soms heeft zijne majesteit zin de zetels op te kruipen en aan de haren van zijn onderdanen te trekken. Zijn adviseurs beweren dat dit gedrag foei is en dat hij netjes op z’n plaats hoort te zitten. Zoals het een echte keizer hoort, slaat hij deze adviezen vrolijk in de wind. De adviseurs laten begaan, uit schrik hun job als ouder te verliezen. Stilte kan gevaarlijk zijn.
Terwijl ik mijn nagerecht opeet, mijmer ik over dingen die ik beter ga doen. Die ik beter had kunnen doen. Deze treinrit lijkt telkens een beetje teletijdsmachine, een beetje realiteitscheck. Ik kijk achteloos uit het raam, iets waar ik lang op heb moeten oefenen, en bedenk dat ik in de verkeerde tijd lijk te leven.
Stilte, het wordt onderschat.