Begin deze maand kreeg ik een nummer van Print is dood in de bus. PIDMAG is een uitgave van Stampmedia en had voor de gelegenheid een themanummer over de GAS-boetes. Over het nut en het onnut van de boetes, maar vooral over lachwekkende misbruiken (anderen spreken van “groeipijnen”) van het systeem: eendjes voederen (50 euro), papiertje laten vallen (125 euro), sirene nabootsen (150 euro), zakje in de vuilnisbak gooien (75 euro), te enthousiast wuiven (50 euro).
Er zijn er nog die vinden dat sommige GAS-ambtenaren te enthousiast vinden handelen: Luc Van den Bossche (sp.a en verdediger van het GAS-principe) werd in 2002 zelf betrapt op het roken van een sigaar in een ziekenhuis(!). Daarop wist de ex-minister het volgende te repliceren:
“Inderdaad. Ik vind dat voor dat soort banaliteiten geen GAS-boetes moeten worden uitgeschreven.”
Niet alleen vindt meneer Van den Bossche dat men niet flauw hoeft te doen over een sigaartje in een hospitaal, hij vindt de hele GAS-hetze much ado about nothing. Dat er foutjes gebeuren, wil hij gerust erkennen, maar hij begrijpt niet dat de burger zijn rechten niet meer opeist. Op de stelling “Procederen is vaak duurder dan de boete zelf”, oppert Van den Bossche:
“Als je gelijk hebt, moet je daarvoor vechten. Ik vind het zeer merkwaardig dat als iemand beweert gelijk te hebben, daar dan toch in berust. Als ik morgen een GAS-boete krijg en ze onterecht acht, zal ik ze aanvechten.”
Dat niet iedere inwoner van dit land om een salaris van een dikke 600 000 euro kan rekenen, ontgaat de socialist volledig. Dat is geen kwestie van een gebrek aan rechtvaardigheidsgevoel, laat staan aan het bekennen van schuld. Een burger zijn eergevoel rijkt zo ver als zijn portefeuille diep is.
Dan kijkt men in de Wetstraat vreemd op dat de burger zijn geloof in politiek en gerecht een klein beetje zoek is.