Het devies “Geen woorden, maar daden.” is iets uit de tijd van onze grootouders. Een wijsheid die ik bij achterlijkheid van een wijkschooltje ook nog meegekregen heb. Op zich één van de waarden die ik met graagte hoog in het vaandel draag. Hoog en droog: de grootste kans om eruit gewaaid te worden. Her en der lijkt dit oeroude principe te vervagen: de volgorde van woorden en daden wordt vrolijk omgedraaid, de ‘daden’ durven al eens in ‘geld’ te veranderen maar dikwijls blijft er niet meer dan ‘woorden‘ over. Woorden om ons op te hemelen, woorden om op te lossen, woorden om ons goed te doen voelen.
Het maakt steeds minder uit of je een bepaalde taak binnen bepaalde afspraken kan uitvoeren. Zolang je zegt dat je dat gaat doen, is het al lang in orde. Eventueel hoor je er achteraf nog een balorig verslag over te maken om dit te onderstrepen, maar dat is het dan wel. Heb je geen zin in deze woordelijke parendans der hypocrisie, dan heb je brute pech. “Dat is zo veel gedoe, meneer.” Zolang het maar leuk is en goed lijkt te gaan. Voornemens als zachte heelmeesters.
Maar al te weinig wordt deze woordenbubbel doorprikt. Roept, en u zult gehoord worden. Maar begint absoluut niet te denken. Niet in eigen, niet in algemeen en al zeker niet in ‘s werelds belang. U zaler vooral stevige hoofdpijn aan overhouden. De – al dan niet terechte – vraagtekens gaan verloren in zee van uitroeptekens. Geen plaats voor discussie en overpeinzing; des te meer voor profilering en plat gezwets. We zijn verworden tot een mengsel van het status quo van een ouderwetse ambtenarij met een stevige portie bullebakkerij.
Laat ons, als Don Quichot, ten strijde trekken tegen uitroeptekens. Zet die CAPS-LOCK in je hersenen af en wees spaarzaam met “!s”. Schat ieder woord naar waarde.
Of horen oude wijsheden op dezelfde hoop als algemene kennis te rusten?